σε αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας (Κερδίζοντας από τις ενεργειακές πύλες αφθονία)
Κοιτάζοντας προσεχτικά τον τίτλο και τον υπότιτλο, ο προσεκτικός αναγνώστης θα αναγνωρίσει την ποιητική δεινότητα του Κωνσταντίνου Μπούρα, αφού σε κυκλική φορά επαναλαμβάνεται η λέξη «αφθονία». Ναι, ακριβώς, αυτός που υπογράφει το βιβλίο, που παρουσιάζουμε σήμερα, δεν είναι άλλος, από τον Κωνσταντίνο Μπούρα. Μια ματιά στο βιογραφικό του, θα μας κάνει να καταλάβουμε, ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα συγγραφέα, με πολλές ικανότητες και σπουδές. Ξέρω, ότι δεν θέλει να αναφερόμαστε στα παλιά του, όμως οφείλω να σταθώ στην αφετηρία του. Κι αυτό, γιατί η διαδρομή, που έχει επιτελέσει μέχρι σήμερα, είναι μεγάλη και δύσβατη. Ας σταθούμε, όμως, στους σημαντικότερους σταθμούς.
Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι συγγραφέας 26 μέχρι τώρα εκδοθέντων βιβλίων στην ελληνική και στη γαλλική γλώσσα. Ως κριτικός λογοτεχνίας και θεάτρου αρθρογραφεί από το 2008 στην Ελευθεροτυπία, καθώς και σε λογοτεχνικά, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων σχετικών με την αρχαία Ελλάδα έχει συνεργαστεί με τους εκδοτικούς οίκους «Αρμονία», «Πατάκη» και «Σαββάλα». Το αρχαίο δράμα είναι βασικός άξονας τού συγγραφικού και θεωρητικού του ενδιαφέροντος. Είναι αριστούχος τού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (1994), κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου D.E.A. Paris III – La nouvelle Sorbonne στο θέατρο και στις τέχνες του θεάματος και διπλ. μηχανολόγος μηχανικός τού Ε.Μ.Π. (1985), επάγγελμα το οποίο ασκεί συνεχώς και αδιαλείπτως, παράλληλα με την εντατική συγγραφική του ενασχόληση.
Απ’ αυτά τα λίγα, και από όσα κρύφτηκαν επιμελώς, διαπιστώνουμε το πολύπλευρο ταλέντο του. Από τότε, που γνωριστήκαμε, στα πλαίσια ενός σεμιναρίου δημιουργικής γραφής, γίναμε φίλοι, αφού κι οι δυο λατρεύουμε τα μονοπάτια της λογοτεχνίας. Συχνά πυκνά, ανταλλάσσουμε απόψεις για ο,τιδήποτε αφορά την τέχνη της γραφής και του θεάτρου. Η αναγγελία του «Αφθονία Μπουρέικ» στάθηκε μια ξαφνική, ευχάριστη έκπληξη. Το βιβλίο αυτό, δουλευόταν συστηματικά και σιωπηλά, καθ’ όλη την διάρκεια της γνωριμίας μας.
Και μόνον, από τον τίτλο, αντιλαμβάνεται κανείς το περιεχόμενο, που αναφέρεται σε επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους, τόσο στην Αττική, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μέσα στις σελίδες, μορφοποιείται μια ομάδα ατόμων ρέικι, με δάσκαλο έναν μεσήλικα σοφό, που περιφέρεται στα αρχαία μνημεία, αντλώντας ενέργεια από τις πύλες του σύμπαντος. «Εδώ ερχόμαστε κάθε μέρα για να διαλογιστούμε και να γαληνέψει η ψυχή μας. Πηγαίνουμε και καθόμαστε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα στον βράχο που δίδαξε ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο. Έτσι η ζωή περνάει πιο εύκολα κι η αναπνοή μας βγαίνει αβίαστη. Στο ρέικι μάθαμε να αναπνέουμε συνειδητά. Αυτή είναι μεγάλη τέχνη. Τέχνη ζωής».
Ο σοφός δάσκαλος παίρνει διάφορες μορφές, όπως ακριβώς ο καλοκάγαθος παππούς, που αφηγείται τα παραμύθια στα εγγόνια του, ή η καλή νεράιδα μεταμορφώνει τα άσχημα σε ωραία, τα κακά σε καλά, τα απραγματοποίητα σε εφαρμόσιμα. Η διήγηση δεν αποκλείει τίποτα. Όλα, μπορούν να συμβούν, αλλά και κάθε τι, μπορεί να παραμένει ακίνητο, στην σιωπή του.
Εκτός των γνώσεων, ιστορικών και πραγματολογικών, γίνεται διδασκαλία κι ερμηνεία για «θέματα, εκτός του κόσμου τούτου». Το βιβλίο, λοιπόν, διαβάζεται απνευστί και, σαν παραμύθι. Αφού η φαντασία, τρέχει λαγαρό νερό, ποτίζοντας ψυχές και πνεύματα, που διψούν. Έτσι, ο αναγνώστης γίνεται μέλος της ομάδας και συμμετέχει σε όλα τα τελετουργικά και τις μυήσεις της.
Μας λέει ο συγγραφέας : «Βεβαίως, όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που περιγράφονται είναι απολύτως φανταστικά και ουδεμίαν σχέσιν έχουν με την πραγματικότητα. Οι ιδεολογικές, θρησκευτικές ή μεταφυσικές πεποιθήσεις των ηρώων αφορούν αποκλειστικά και μόνον τους ίδιους και δεν αντικατοπτρίζουν τις δικές μου απόψεις. Σε μια εποχή ανεξιθρησκείας ο καθένας είναι ελεύθερος να λατρεύει τον δικό του θεό. Εξάλλου ο Πρωταρχικός Δημιουργός, απ’ όπου εκπορεύονται τα πάντα, είναι αποκλειστικά και μόνον Ένας». Όπερ μεθερμηνευόμενων, ο καθένας πιστεύει ό,τι του αρέσει και ορέγεται.
Μέσα σε τοπία, που περιβάλλει ο Αττικός ουρανός, καθώς κι ο γαλάζιος ουρανός της πατρίδας μας, σωματοποιούνται τα αρχαία μυστήρια. Μέσα σε τοπία, απαράμιλλης ομορφιάς, αρχαία δράματα ξαναφωτίζονται κι επανέρχονται, για λίγο, στο παρόν. Με την βοήθεια της μυθοπλασίας, οι πύλες του σύμπαντος ανοίγουν, για να φορτώσουν «ενέργεια» ομορφιάς, γαλήνης, ευεξίας στους παριστάμενους. Εκεί, καθισμένοι στις ακροθαλασσιές, στα βράχια και στα όρη, στους λόφους, ή στα δάση, οι ψυχές αγαλλιάζουν, γευόμενες «το νέκταρ και την αμβροσία» των αρχαίων προγόνων.
«Στον Νέο Κόσμο που ανατέλλει θέσιν έχουν οι ελεήμονες, οι αγαπώντες, οι προσφέροντες, οι ανιδιοτελείς, οι παραγωγικώς δημιουργικοί, αυτοί που καίγονται (μεταφορικά και όχι πλέον – ποτέ πια – κυριολεκτικά) για την Αλήθεια… Σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη. Κανείς μας δεν τα ξέρει όλα. Είμαστε φτωχά, πρόσκαιρα όντα της στιγμής, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Μισότυφλοι οδηγούν τυφλούς.
Κουλοί πλένουν τα πόδια λεπρών. Ανάπηροι ξεναγούν αρτιμελείς στον κήπο της Γνώσεως. Κανείς δεν είναι τέλειος. Αλαζονεία, ο φθόνος, ο ωχαδερφισμός, ο κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός, δεν έχουν θέση σε αυτόν τον αγώνα. Κι όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «εάν τες γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω ουδέν είμι». Χιούμορ λοιπόν, φίλτατοι, και καλή καρδιά».
Να, λοιπόν, που το κίνητρο του συγγραφέα, είναι η αγάπη. Κι αυτό είναι το συγκινητικότερο όλων. Η αγάπη του για τον πλησίον, για τον άνθρωπο που μοχθεί, και εκείνον, που παλεύει σ’ αυτό το σκοτεινό πέλαγος της κρίσης. Βάζει τον πρώτο λίθο της έμπνευσης ο συγγραφέας. Χτίζει, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα, και σταχυολογεί τις σελίδες αυτού του βιβλίου, που κάποιοι ξεφυλλίζετε. Η αγάπη, το μέγιστο αγαθό, οδήγησε τον συγγραφέα να συγγράψει το «Αφθονία μπουρέικ» και να μας το χαρίσει, απλόχερα και γενναιόδωρα. Δεν σας κρύβω, ότι μια πονηρή σκέψη, χαριτωμένη, πέρασε από το μυαλό μου. Το «μπουρέικ» θα μπορούσε να είναι μπουρέκι ανατολίτικο, πεντανόστιμο, εύγεστο και χορταστικό, όπως ακριβώς το βιβλίο, που ετοίμασε ο Κωνσταντίνος Μπούρας, με αγάπη, στοργή, χιούμορ, υπευθυνότητα, σεβασμό, κι όλες τις λοιπές αρετές, που συνθέτουν ένα έργο τέχνης.
Καλοτάξιδο κι ευπώλητο: «Το Αφθονία Μπουρέικ», άνεμοι και θύελλες να μη το εμποδίσουν κι οι Σειρήνες ευνοϊκές, να το συνοδεύουν στα χρόνια μέσα.
Καλή Ανάγνωση
Χρήστος Ναούμ
Γράφειν 