«Το όνομά μου είναι Τζέιμς Ντιν» του Γιώργου Χρονά
Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Χρονάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Βίντεο παράστασης: Χρήστος Δήμας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Μπούρας
Ερμηνείες: Αγησίλαος Σιούνας (Τζαίημς Ντιν)
Δανάη Δημητροπούλου (Άννα – Μαρία Πιεράντζελι και Έρθα Κιτ)
Γιώργος Χρονάς (Φρουρά)
«Η καριέρα του Τζέιμς Ντιν δεν τερμάτισε. Μόλις τώρα ξεκινάει. Ο ίδιος ο Θεός είναι ο σκηνοθέτης του» είχε πει ο πάστορας στον επικήδειό του, βλέποντας και τα χιλιάδες νέα παιδιά -κυρίως- να κλαίνε απαρηγόρητα, έχοντας κατακλύσει τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας όπου ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία για το ίνδαλμά τους, στις 8 Οκτωβρίου 1955. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως ο «πρίγκιπάς» τους δεν υπήρχε πια, μα τυχερός όποιος πεθαίνει νέος: «Ον γαρ οι Θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος» (Μένανδρος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, 342 – 292 π.Χ.), σαν τον νεαρό ηθοποιό, που παραμένει είδωλο της εφηβικής «επανάστασης», όπως απέδωσε τον προβληματισμένο νέο της πιο διάσημης ταινίας του «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» (1955) του Nicholas Ray, όπου ξεχώρισε για τις υποκριτικές του ικανότητες καθώς και για την εξωτερική του εμφάνιση. Οι άλλες δύο ταινίες που απογείωσαν την καριέρα ήταν: «Ανατολικά της Εδέμ» (1955) του Ελία Καζάν, και «Ο Γίγας (1956) του George Stevens, κάνοντας καριέρα στο Hollywood, δίπλα σε λαμπερά ονόματα του κινηματογράφου, όπως: Elizabeth Taylor, Natalie Wood, Rock Hudson, Carroll Baker, Dennis Hopper κ.ά., μετά από σπουδές στη σχολή θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και αλλού. Πριν από τις τρεις αυτές κινηματογραφικές παραγωγές, από τις οποίες έγινε γνωστός, είχε πάρει μέρος και σε άλλες κινηματογραφικές ταινίες, σε παραστάσεις του Broadway καθώς και σε τηλεοπτικά σήριαλ της εποχής. Ο πρόωρος τραγικός θάνατός του, μόλις 24 ετών, έπειτα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εδραίωσε τον θρύλο του, για πάντα. Είναι ο πρώτος ηθοποιός που έλαβε μεταθανάτιες υποψηφιότητες για «Όσκαρ Καλύτερου Ηθοποιού»(«Ανατολικά της Εδέμ» και «Ο Γίγας»), ενώ του απονεμήθηκε η «Χρυσή Σφαίρα» μετά θάνατον, στα 1956.
Τη ζωή του Τζέιμς Ντιν (James Dean, 1931 – 1955) φωτίζει το πρώτο έργο, παγκοσμίως, που έγραψε (1987) και σκηνοθέτησε ο ποιητής, συγγραφέας και εκδότης Γιώργος Χρονάς (Οδός Πανός), για τον νεαρό σταρ, που ακόμα παραμένει στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στη γη. Τόσο η γραφή – δραματοποίηση του ελκυστικού αυτού θέματος, όσο και η σκηνική του μεταφορά κατάφεραν να αποδώσουν τον χαρακτήρα και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του (μεγαλωμένος από θείους του, μετά την απώλεια της μητέρα του, όταν εκείνος ήταν εννέα χρονών, και τον γάμο του πατέρα του με άλλη γυναίκα, αργότερα), κάνοντας τους θεατές κοινωνούς λεπτομερειών της ζωής του αλλά και της εποχής στην οποία πρωταγωνίστησε. Οι μουσικές επιλογές, από την αποκαλούμενη «χρυσή εποχή», που οφείλονται στον ίδιον τον συγγραφέα – σκηνοθέτη, χρωμάτισαν την παράσταση με νοσταλγία και προσέθεσαν δύναμη, όπως και τα αποσπάσματα από τις ταινίες όπου έπαιξε ο ήρωας, με Video Art του Χρήστου Δήμα, φέρνοντας στα μάτια των θεατών τη γνώριμη και λατρεμένη εικόνα του Τζέιμς Ντιν. Ποιος άλλος μπορούσε να είναι ατημέλητος και γοητευτικός, μαζί; Ανυπότακτος έφηβος και ρομαντικός ποιητής, συγχρόνως; Ποιανού το χαμόγελο, σαρδόνιο κι αγαπημένο, συνάμα; Η επιλογή του Αγησίλαου Σιούνα να ερμηνεύσει τον ατίθασο και, ταυτοχρόνως, ευαίσθητο Τζέιμς Ντιν, υπήρξε επιτυχής, καθώς ο ηθοποιός, βοηθούσης και της εμφάνισής του, απέδωσε με ωριμότητα και δεξιοτεχνία τον ήρωα, να αφηγείται την πορεία του ο ίδιος, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και τις ταινίες όπου πρωταγωνίστησε, αποκαλύπτοντας, επιπλέον, την ψυχοσύνθεσή του. Το εύρημα της παράστασης να του δίνει τον λόγο ο κύριος Χρονάς επέτρεψε οι αναφορές του βίου του να αφορούν και μεταθανάτια γεγονότα, ενώ, πολύ θεατρικά στιγμιότυπα κρίνω πως αποτέλεσαν οι βόλτες του με την ανοιχτή ομπρέλα και το αναποδογυρισμένο ποδήλατο (στη θέση μιας μοτοσυκλέτας) ως δείγμα των μηχανών που λάτρευε ο πρωταγωνιστής. Η αέρινη Δανάη Δημητροπούλου, στον ρόλο της αγαπημένης του συντρόφου Άννας – Μαρίας Πιεράντζελι και ως Έρθα Κιτ, συνέβαλε στο ωραίο αποτέλεσμα, στο οποίο καθοριστική συμβολή είχε ο θεατρολόγος, ποιητής και κριτικός Θεάτρου Κωνσταντίνος Μπούρας. Επίσης, οι συνδέσεις – σύγκριση της απώλειας του αμερικανικού ειδώλου με τον προσφάτως χαμένο τραγουδιστή, στιχουργό και συνθέτη Παντελή Παντελίδη (1983 – 2016) αλλά και του επίσης πολύ νέου Δημήτρη Καπετανάκη (ποιητής, συγγραφέας, φιλόσοφος, κριτικός Λογοτεχνίας, 1912 – 1944) έδωσαν διαχρονικότητα στο έργο που παρακολουθήσαμε κι έκαναν τους θεατές να νιώσουν, ξανά, συγκίνηση, για την απώλεια όσων φεύγουν από τη ζωή πρόωρα και ξαφνικά, πριν ολοκληρώσουν την προσφορά τους, γι’ αυτό και το χειροκρότημα, στο τέλος, υπήρξε έντονο και παρατεταμένο, ενώ εμφανής ήταν η φόρτιση όλων όσων παρακολουθήσαμε την παράσταση, η οποία δόθηκε μετά από ευγενική παραχώρηση του Θεάτρου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης από τον Επιστημονικό Σύλλογο «Ένωση Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων», τιμώντας, έτσι, τον αγαπημένο τους ομοεθνή.
Δευτέρα, 9 Οκτωβρίου 2017
«Ελληνο-Αμερικανική Ένωση»
Μασσαλίας 22, Κολωνάκι
Νίκος Μπατσικανής, συγγραφέας, ποιητής, κριτικός Θεάτρου
(μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών & Μουσικών Κριτικών)
Γράφειν 