«RAVEN Revisited» η όπερα του Κωστή Κριτσωτάκη σε λιμπρέτο Νίνας Ράπη στο πάντα ατμοσφαιρικό «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων» στοιχειωμένο από το φάντασμα τού αείμνηστου Λευτέρη Βογιατζή με τη γνωστή τελειοθηρία…
©Patroklos Skafidas
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Σε ποίηση του Edgar Alan Poe και σε διαυγές νεορομαντικό λιμπρέτο από την Νίνα Ράπη η ομάδα όπερας The Medium Project παρουσίασε μία όπερα δωματίου political correct και νεοσυντηρητική, ποιητική και σεμνή, σαν φοιτητική παράσταση για γονείς, συγγενείς και φίλους ή σαν φιλανθρωπική εκδήλωση δια μορφωμένας πλουσίας μεσοκόπους κυρίας. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή η όλη αισθητική παρέπεμπε σε άλλες εποχές κι άλλα ήθη, όμως χωρίς ίχνος νοσταλγίας, δίχως την πατίνα του Χρόνου ν’ αφήνει τα αποτυπώματά της στο σκηνικό αποτέλεσμα που ήταν τόσο φρέσκο κι αγνό, τόσο αθώο κι αγγελικό, τόσο που απορούσες αν όλοι αυτοί οι καταπληκτικοί τραγουδιστές-χορευτές-ηθοποιοί είχαν πεπτικό σύστημα και σωματικά υγρά. Τόσο υψιπετές και αφ-υλοποιημένο ήταν το θέαμα που το απολαύσαμε όλοι με χαρά, σα δροσιά εξ ουρανού σε αυτή την άνυδρη πολιτιστικώς Αθήνα με τις άπειρες επιχορηγούμενες ή μη σκηνικές παραγωγές, με τη χυδαιότητα του εξευτελισμένου γυμνού, με την κακώς εννοούμενη σωματικότητα και την πλήρη απαξίωση του λόγου. Εδώ τουλάχιστον ακούγαμε υψηλή ποίηση ιδιοφυώς επεξεργασμένη με δραματουργική δεξιοτεχνία από τη Νίνα Ράπη. Κι αν η σκηνοθεσία ήταν ελάχιστα μετατοπισμένη προς το μεταμοντέρνο (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το θολό μόρφωμα), αν υπήρχε περισσότερη σύγχρονη ματιά πάνω στο σώμα και στις κλειδώσεις του, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εξαιρετική παράσταση που θα έπρεπε να ανεβαίνει για χρόνια προς ανά-ψυχήν θεατών και συντελεστών, καλλιτεχνών και θεατροφίλων. Όμως τώρα απέμενε κάτι ανολοκλήρωτο, κάτι παλιομοδίτικο χωρίς ίχνος στυλιζαρισμένης θεατρικότητας, μια αισθητική που μου διέφευγε και με ταξίδεψε πίσω στο Χρόνο μεν, όπου ομολογώ πως βρήκα πολλά εσωτερικά διαμάντια και πετράδια καλυμμένα από στάχτη, σκόνη και τόνους λάσπης. Αλλά ένας επαρκής θεατής που δεν έχει το προνόμιο της ηλικίας και δεν έχει ζήσει έξι δεκαετίες πάνω στον πλανήτη γη ενδεχομένως να βαρεθεί ή να βρει ελάχιστα ελκυστικό αυτό το επιτυχημένο εν πολλοίς διάβημα αναβιώσεως μιας Τέχνης υψιπετούς. Εξαιρετική η σύγχρονη μουσική που συνέθεσε ο Κώστας Κριτσωτάκης. Υπέροχο το λιμπρέτο, πιστό στο πνεύμα και στο ποιητικό σώμα του συγγραφέα Edgar Alan Poe. Υπέροχοι οι τραγουδιστές, αξιοθαύμαστοι χορευτές, στο υποκριτικό κομμάτι όμως έλειπε μια κάποια στυλιζαρισμένη αληθοφάνεια ή απονενοημένη θεατρικότητα ή ό,τι άλλο σκαρφίζονται οι νέοι σήμερα προκειμένου να αποδομήσουν κάθε τι παλαιό και να ξεγυμνώσουν την παλαιά παραδοσιακή Τέχνη από τα ψιμμύθιά της. Είναι παράξενο, αλλά αυτή η λιτή απολύτως καθαρή από αισθητικής πλευράς παράσταση έμοιαζε περισσότερο γυμνή στον ατμοσφαιρικό χώρο του δύσκολου κι απαιτητικού σκηνικώς Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων. Κάτι έλειπε. Η μυσταγωγία; Η βία; Ο πόνος; Οι φωτοσκιάσεις; Η σύγκρουση Καλού-Κακού; Ήταν όλα ομοιογενή κι εξομοιωμένα σαν φρουί-γλασέ σαφούς προελεύσεως αλλά μονοτόνου γεύσεως. Σίγουρα όμως, ό,τι κι αν πω, όσες επιφυλάξεις κι αν διατυπώσω αορίστως, αυτή η παράσταση ήταν μια σαφέστατη πρόταση και για την όπερα και για το θέατρο και χαίρομαι που είχα τη χαρά και την τιμή να την παρακολουθήσω. Σας τη συστήνω ανεπιφυλάκτως ως κάτι το διαφορετικό, ως όαση στα μονότονα σκηνικά μας διαδραματιζόμενα, ως εμβόλιον Ποιήσεως εις τον αιώνα της Οιήσεως, ως… ως…. (συμπληρώστε εσείς τα δικά σας, μόλις τη δείτε).
Μην το χάσετε! Άπαντες οι καλλιτέχνες ηρωικώς υπέροχοι!
Μουσική: Κωστής Κριτσωτάκης
Λιμπρέτο: Νίνα Ράπη
Σκηνοθεσία: Ράϊα Τσακηρίδη
Μουσική διεύθυνση: Ανδρέας Τσελίκας
Δραματουργία: Μαρίνα Μέργου
Σκηνoγραφία-Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Κίνηση: Φωτεινή Πασσά
Τραγουδούν
Μαριλένα Χρυσοχοΐδη
Γιώργος Παπαδημητρίου
Στρατής Στηλ
Πέννυ Δεληγιάννη, Άννυ Φασσέα, Ελεονώρα Γαϊτάνου, Νίκος Ζιάζιαρης,
Ηλίας Καπάνταης
Πιάνο: Κωστής Κριτσωτάκης / Θοδωρής Ιωσηφίδης
Κωνσταντίνος Μπούρας
Γράφειν 