Λίλη Μιχαηλίδου, μια ποιήτρια αισθαντική, ρομαντική, αλλοδιαστασιακή, ευαίσθητη αλλά όχι και ευάλωτη
(με αφορμή τη μελέτη των δύο πρόσφατων βιβλίων της: «Η πόλης δεν θέλει συστάσεις», σύντομα αφηγήματα, 2011 και «Αρένα», ποιήματα, 2014, αμφότερα από τις εκδόσεις «Μελάνι»)
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Τη Λίλη Μιχαηλίδου τη γνώρισα στο 6ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου. Την άκουσα να απαγγέλει στον Τριπόταμο την Παρασκευή 27/7/2018, ακριβώς κάτω από το σπίτι που πέρναγε τα καλοκαίρια του ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Την είδα να ακούει με προσοχή, να συν-αισθάνεται, να συνυπάρχει με τους άλλους (ομοτέχνους και μη) σε πλήρη αρμονία… και τη θαύμασα.
Νεορομαντική η γραφή της, αλλοδιαστασιακή η προοπτική της, ουτοπική η ματιά της πάνω στην ανθρωπότητα, φιλοσοφική κι αισθαντική, ευαίσθητη, αλλά όχι ευάλωτη. Κάτω από αυτό το λιανό κορμί κρύβεται φωνή στεντορεία κι ένα πάθος, ένας θυμός που δεν καταντάει οργή, ένα πείσμα, μια απαίτηση ευτυχίας εν τέλει. Ναι, αυτό είναι. Άλλοι γράφουν γιατί τους το απαιτεί η μοναξιά τους. Άλλοι επιλέγουν τη γραφή για να τονώσουν την ματαιοδοξία τους. Άλλοι για να εξορκίσουν τον επικείμενο θάνατο και την αίσθηση της επικείμενης ανυπαρξίας. Κι άλλοι γράφουν πεισματωμένοι να δουν – πριν φύγουν – τον κόσμο λίγο καλύτερο από εκείνον που γνώρισαν όταν ήρθαν, σαν χλωρά κορμιά (που καίγονται μαζί με τα ξερά).
Η ανθρώπινη περιπέτεια κραυγάζει, υποτονθορύζει και μάχεται για ένα καλύτερο αύριο στα γραπτά της Λίλης Μιχαηλίδου. Μαχητική, χωρίς να είναι και «πολιτική», συνειδητοποιημένη χωρίς να καταφεύγει σε αναισθητικά… ΆΝΘΡΩΠΟΣ, εν τέλει. Από αυτούς που αξίζει να διαβάζουμε.
Αναζητείστε τα γραπτά της από τις εκδόσεις Γκοβόστη και Μελάνι. Αναζητείστε την!!! Αξίζει.
Από το βιβλίο της «Η πόλη δεν θέλει συστάσεις» διαλέγω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το πεζό ποίημα «Το φεγγάρι διαπερνά ξυστά τους ουρανοξύστες» (γραμμένο στη Νέα Υόρκη, τον Μάϊο του 2009): «Οι μοναχικοί άνθρωποι, η καθημερινή αγωνία των απλωμένων χεριών, η σκούρα ομίχλη των ματιών που αντανακλάται στις γυάλινες προσόψεις. Το μόνο που τους ανήκει, μέσα σ’ αυτή τη γεωμετρική πολυτέλεια και την εκστατική κοσμοσυρροή, είναι η μοναξιά κι ένα κομμάτι ρούχο που δεν είναι αρκετό να κρύψει την απόγνωση των ματιών τους· δεν υπάρχει γαλήνη γι’ αυτούς, η αδιαφορία και τα φώτα της πόλης έχουν χαράξει τα πρόσωπά τους. Η μόνη γαλήνη θα είναι μετά το πέταγμα της ψυχής τους σε τόπους όχι εχθρικούς απέναντι στη φτώχεια» (σελ. 88).
Κι από την δίγλωσση «Αρένα» (σε αγγλική μετάφραση φιλοτεχνημένη από τον David Connolly) διαβάζω φωναχτά το καβαφικό ποίημα «Παλιά ημερολόγια» (από τη σελ. 53):
Σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης
φυλάω τα παλιά ημερολόγια.
Τα ανοίγω πότε-πότε, όχι για να θυμηθώ
μα για να διαγράψω, να μην επαναλάβω.
Γιατί η επανάληψη κρύβει μια τυραννία
που σκοτώνει με λεπτότητα.
Της εύχομαι να μακροημερεύσει και να ευτυχήσει να ιδεί τα ποιήματά της μεταφρασμένα κι αξιοποιημένα σε όλες τις γλώσσες τού κόσμου!!!
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
http://www.biblionet.gr/author/39351/Lily_Michaelides
|
|||||||||||||||||
|
Η πόλη δεν θέλει συστάσεις
Αφηγήματα
Μελάνι, 2011
126 σελ.
ISBN 978-960-9530-11-8, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 11,00
Αρένα
Μελάνι, 2014
120 σελ.
ISBN 978-960-9530-81-1, [Κυκλοφορεί – Εκκρεμής εγγραφή]
Τιμή € 12,00