οι οποίοι παρουσιάζουν μία μεταμοντέρνα εκδοχή του έργου « Ο Τζόαν Παντάν» σε συνδυασμό με αποσπάσματα από το επικό βιβλίο τού Claude Levi–Strauss «Οι Θλιμμένοι Τροπικοί»
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Το θέατρο «λόγου», έτσι όπως είχε γίνει φλύαρο στις σκηνές του Δυτικού Θεάτρου αναζητά ξανά τις ρίζες του μέσα στη σωματοποίηση αρχετυπικών ενστίκτων, όπως υποθέτουμε πως γεννήθηκε στις «πρωτόγονες» πολεμικού-πατριαρχικού ή ειρηνικού-μητριαρχικού τύπου, σύμφωνα με τα ισχύοντα ιδεολογήματα και μυθεύματα. Ο Νομπελίστας Ντάριο Φο σε αυτό το έργο συναντάει τον Μάρλον Μπράντο που διαμαρτύρεται για τη σφαγή των «Ινδιάνων» από τους Ισπανούς conquistadores. Αντιστρέφει μυθοπλαστικώς την Ιστορία και φτιάχνει μια δραματική ουτοπία, όπου σε ένα χωροχρονικό νησάκι, στη σημερινή Φλόριντα, οι ιθαγενείς πετάνε (προσωρινώς) στη θάλασσα τους εισβολείς. Τα σχόλια για την Καθολική Εκκλησία είναι έμμεσα και καυστικά. Η ανάγκη του ανθρώπου να ερωτευτεί και να αγγιχτεί έγινε ιδιαίτερα περίπλοκη από τότε που χωρίστηκαν σώμα και ψυχή. Οι άνθρωποι στις απαρχές του Πολιτισμού ήταν περισσότερο προνομιούχοι από εμάς ως προς την ερωτική αθωότητα και την εν γένει σωματική τους διαθεσιμότητα. Αυτή τη νοσταλγία και την κυτταρική ανάμνηση του «φυσικού ανθρώπου» κατά Ρουσώ εξερευνά η εκλεκτή αυτή ομάδα νέων θεατρανθρώπων, που με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας στήνουν μια μετά το μεταμοντέρνο παράσταση, «έργο εν εξελίξει», διαδραστικό και εις βάθος χρόνου, με την περιορισμένη εν γένει συμμετοχή του κοινού… Πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για την σύγχρονη κοινωνία σε μια πλατεία εμβληματική για την αποτυχία του αστικού τρόπου ζωής και σε ένα πρώην ξενοδοχείο-καφέ σαντάν χτισμένο από τον νεοκλασικιστή αρχιτέκτονα Τσίλλερ που δείχνει πως πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές της εξιδανίκευσης μιας ψευδαισθητικής και παραισθητικής αφθονίας υλικών αγαθών. ΔΕΝ ΈΧΩ ΔΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ, ΨΑΓΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΡΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ… Μην το χάσετε. Για λίγες μόνον παραστάσεις. ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΤΕ ΝΑ ΡΙΞΕΤΕ ΣΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΣΑΣ. Γενναία, παρακαλώ!!!
Αξιόμαχοι οι συντελεστές αυτού του άκρως ενδιαφέροντος σκηνικού εγχειρήματος:
Σύλληψη/Μετάφραση/Διασκευή: Ginger Creepers (Χρ. Καπενής-Γρ. Χατζάκης)
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη
Κοστούμια: Lila Nova
Σχεδιασμός Ήχου: Βύρων Κατρίτσης
Τραγούδι Παράστασης: Blaine L. Reininger (Tuxedomoon)
Βοηθός σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου
Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργκαλιάς
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Ερμηνεύει ο Χρήστος Καπενής
Δουλειά τού κριτικού είναι να επισημαίνει και να προβάλλει το νέο… Το παλιό και το ξωφλημένο, το εσωστρεφές και ναρκισιστικά αυτοθαυμαστικό ας αρκεστεί στον παραμορφωτικό καθρέφτη του!!! Ό,τι αντανακλά τα αδιέξοδα της εποχής μας και δίνει ίσως μια ελπίδα δημιουργικής αντιμετώπισής τους είναι πολύτιμο κι αυτό ακριβώς πρέπει να προσεχθεί, να αξιολογηθεί και να προβληθεί. Ακόμα κι αν πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο Χρόνο, αξίζει αυτό το ταξίδι αν γυρίσουμε πάνοπλοι εδώ για να διαχειριστούμε αποτελεσματικά το “τώρα”.
Αυτά τα νέα παιδιά κάτι λένε, κάτι επιχειρούν να ψελλίσουν στη θεατρική ραστώνη μας. Ας τους ακούσουμε με προσοχή!
Κωνσταντίνος Μπούρας
info από το Δελτίο Τύπου:
Στο έργο του Ντάριο Φο «Ο Τζόαν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής» ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας κατεργάρης νεαρός, ο οποίος κρύβεται σε ένα καράβι στο τελευταίο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου για την Αμερική, προκειμένου να γλιτώσει από την Ιερά Εξέταση. Αφού φτάσει στον Νέο Κόσμο, περνάει από πολυάριθμες περιπέτειες, ώσπου καταλήγει να γοητεύεται από την κουλτούρα των ιθαγενών Ινδιάνων και εν τέλει να γίνεται μέλος τους.
Με αφετηρία τις περιπέτειες του Τζόαν Παντάν οι Ginger Creepers επιστρέφουν για να παρουσιάσουν τη νέα τους θεατρική παράσταση που βασίζεται μεν πάνω στο ανατρεπτικό κείμενο του Ντάριο Φο, αλλά συνδυάζεται και με τη δική τους οπτική, όπου η προσωπική διαδικασία αναζήτησης αποτελεί κύριο μέρος του αποτελέσματος. Κατά τη διάρκεια της παράστασης οι θεατές λαμβάνουν μέρος σε ένα νοητό και πολύπλευρο ταξίδι προσωπικής αναζήτησης που μπορεί να είναι από την Ισπανία προς τον Νέο Κόσμο, από την σημερινή κοινωνία προς την Αμερική των Ινδιάνων, ή από ένα άτομο προς ένα άλλο. Έτσι, μέσα από το καυστικό χιούμορ του νομπελίστα συγγραφέα, οι Ginger Creepers δημιουργούν ταυτόχρονα ένα σύστημα προσωπικών και οικουμενικών αποικιών.
Η παράσταση περιλαμβάνει τρία μέρη ξεκινώντας από το ισόγειο του Ξενοδοχείου Μπάγκειον όπου ο γκρουμ/Τζόαν Παντάν αφηγείται στους θεατές ιστορίες από την Ομόνοια και το Μπάγκειον. Η ξενάγηση συνεχίζεται σε χώρους του ξενοδοχείου. Και καταλήγουμε στην κυρίως παράσταση, στο αίθριο, σε ένα live ντοκιμαντέρ, το ντοκιμαντέρ του Τζόαν Παντάν.
Γράφειν 