Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Η Μίνα Χειμώνα είναι μια υπερ-επαρκής δραματική ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου, με μακρά επαγγελματική πείρα σε όλα σχεδόν τα είδη (από τις μελοδραματικές τηλεοπτικές σειρές μέχρι την αρχαία τραγωδία). Η πολύπλευρη παιδεία, η βαθιά μόρφωσή της και το ακάματο ερευνητικό της δαιμόνια, της επιτρέπουν να παραπέμπει διακειμενικά και παραγλωσσικά σε άλλα μεγάλα έργα του κλασικού διεθνούς ρεπερτορίου και να τονίζει ομοιότητες, διαφορές, επιρροές (ή και δημιουργικές λογοκλοπές ακόμα) σε πράγματα που μέχρι σήμερα έμοιαζαν ανόμοια κι ασύνδετα. Έτσι, μέχρι σήμερα, κανένας Έλληνας θεατράνθρωπος δεν είχε σκεφτεί να ερμηνεύσει την «Βάσσα Ζελεσνόβα» του Μαξίμ Γκόρκι ως «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ. Ερμηνεία άξια για βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου.
Βεβαίως, σε αυτό το ηθελημένο (ή αθέλητο εγχείρημα) κι εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, συνήργησε θεαματικά ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και διασκευαστής του έργου Αλέξανδρος Κοέν, ένας πνευματικός άνθρωπος που τιμάει την «αποστολή» και το λειτούργημα που επιτελεί. Η όλη όψις της παράστασης στο ποιοτικής κατεύθυνσης θέατρο «Altera Pars» είχε πολλά στοιχεία του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και από τα μεταγενέστερα έργα όπου πρωταγωνιστούσαν σταχανωφικοί εργάτες της μετεπαναστατικής Ρωσίας του Στάλιν
Είχε στοιχεία επίσης συγκρατημένης μπρεχτικής αποστασιοποίησης, έντονα μελοδραματικά στοιχεία, εκρηκτικό υποκριτικό κώδικα του γερμανικού εξπρεσσιονισμού (συνηθισμένου σε πολλές σκηνοθεσίες αυτού του χώρου, κυρίως από τον Πέτρο Νάκο)…
Διέθετε όμως την ευπλαστότητα των σημαντικών θεαμάτων, όπου οι ηθοποιοί ακροβατούν ανάμεσα σε είδη και διαθέσεις χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή το ρυθμό, το μέτρο, την αρμονία. Σκηνοθετικός και υποκριτικός άθλος.
Παίζουν: Μίνα Χειμώνα, Αντώνης Ραμπαούνης, Ιωάννα Αγγελίδη, Πέτρος Γούτης, Εύη Νταλούκα, Αλίκη Μπομποτά, Ρωμανός Μαρούδης, Χαρά Αδαμίδου, Μάριος Σακκάς. Άξιοι. Όλοι τους. Εύγε και μπράβο.
Μακάρι το κοινό να επιβραβεύσει αυτό το επίκαιρο θέαμα, γιατί θέτει το θέμα της εξαντλητικής εργασίας, της έλλειψης χαράς, της αποζημίωσης του χρόνου αλλά και της ψυχής των απασχολουμένων, την κρίση θεσμών, όπως η οικογένεια και λοιπά. Ο Γκόρκι εξερεύνησε την συλλογική ανθρώπινη ψυχή με έναν τρόπο περισσότερο «ευρυγώνιο» από τον Ντοστογιέφκσι και λιγότερο ποιητικό από τον Τσέχωφ. «Ο Βυθός», «Οι μικροαστοί» είναι αριστουργήματα διαχρονικά κι ανακυκλούμενα, δίνοντας τροφή και κατάλληλον υπέδαφος για ερμηνείες συγκλονιστικές, επίκαιρες. Ανα-καλύψτε τον!
Γράφειν 