Η «Δεσποινίς Δυστυχία» αυτοαναφορική πρωτοπρόσωπη σύγχρονη τραγωδία για τα αδιέξοδα της σημερινής νεολαίας και την έλλειψη ιδεολογίας (μήτε κυρίαρχης μήτε ενάντιας – όλα είναι πια εμπορευματοποιημένα κι ισοπεδωμένα).
Ποιητικό κείμενο με αιχμές, απολήξεις και κομμένα πλοκάμια που ακόμα κινούνται.
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Στον απόηχο των μπρεχτικών ποιημάτων, μετά τον Κολτές και πριν τους μεγάλους δραματουργούς του μέλλοντος, οι σύγχρονοι θεατράνθρωποι ανιχνεύουν απ’ όλες τις δυνατές οπτικές γωνίες το αδιέξοδο της ιδεολογικής φυλακής τους. Παραδομένοι στην κατανάλωση, ευδαιμονικοί κι ευδαιμονισμένοι, ακόμα και μέσα στην πλαστή και ψευδεπίγραφη οικονομική Κρίση, παραβλέπουμε το σύμφυτο υπαρξιακό κενό και την ανάγκη πληρώσεώς του με έγκυρες και ισχύουσες ιδεολογικές κατασκευές που θα αντιστρέψουν το χάος και την απειλητικώς αυξανόμενη εντροπία έτσι που να δώσουν πάλι στο άτομο την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και την ουτοπία μιας κάποιας μακρινής έστω «ευτυχίας».
Χαμένοι στη Χημεία και στον παυσίλυπο-παυσίπονο πολιτισμό μας, οι άνθρωποι αντικατέστησαν τις ψευδαισθήσεις με τεχνητές παραισθήσεις κι έδωσαν με την διαρκή απαίτηση της μετά-μετά…νεωτερικότητας την ελευθερία στο Ά-λογο κι αδικαιολόγητο να εισβάλλει στο θυμικό και στο νοητικό μιας συλλογικής πανανθρώπινης οντότητας που δεν αντιλαμβάνεται όμως τον εαυτό της ως Ένα, Όλον, Ά-παν αλλά ως δισεκατομμύρια κατακερματισμένες ψηφίδες χωρίς ελπίδα να ξανα-ενωθούν.
Αυτή η τραγικότητα δεν είναι καινοφανής μήτε ανεπανάληπτη, έχει πάρει όμως ασύλληπτα φοβιστικές διαστάσεις κι οι αυτοκτονικές τάσεις είναι μια κάποια τάση (νόμιμη ή μη) δραπετεύσεως από την ασφυκτική φυλακή μουχλιασμένων πεποιθήσεων που δεν έχουν όμως αντικατασταθεί ακόμα από άλλα ιδεολογήματα,
Ο Τσιμάρας Τζανάτος είναι ένα από τα πλέον υγιή νέα κύτταρα του νεοελληνικού μας θεάτρου. Ανήσυχος κι α-γνώριστος, παλεύει κάθε φορά να δώσει μια ποιητικότητα στα εγχειρήματά του (είτε ως ηθοποιός είτε ως συγγραφέας). Άλλοτε τα καταφέρνει κι άλλοτε όχι. Αυτή όμως η πρόθεσή του αναβλύζει ως φυσικός ποταμός κι αυτό είναι ιδιαίτερα σεβαστό έως ιερό.
Η αυτοαναφορική (αλλά όχι απαραιτήτως ναρκισσιστική) πρωτοπρόσωπη σύγχρονη τραγωδία που συνέγραψε μπορεί να αφορά μεν πολλά πρόσωπα, ειδικά της νέας γενιάς, ειδικότερα εκείνους που παρασύρονται από μόδες και συρμούς, δεν έχει όμως εκείνη την παγκόσμια διαχρονικότητα που θα αναβίβαζε το έργο του στον καθαρό χώρο της Ποιήσεως. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι εύκολο, είναι διαρκώς όμως ευκταίον και ζητούμενον από τους πνευματικούς ανθρώπους.
Στην παράσταση τώρα: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΕΠΙΠΟΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΓΝΩΣΗ, ΜΕΡΑΚΙ, ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ, ΑΝΑΜΑΣΗΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΈΓΚΥΡΟΙ ΑΚΟΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ, ΥΠΕΡ-ΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΤΑ ΌΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΥΠΕΡ-ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΥ, χωρίς όμως εκείνο το υπομειδίαμα της αποστασιοποίησης που χαρίζει στον θεατή την αισθητική ηδονή της ανακούφισης ενός θυμικού ήδη και προ πολλού υπέρ-φορτωμένου. Κι ο Μπρεχτ έγραψε σε κρίσιμους και μεταβατικούς καιρούς, όμως διδάσκει επί σκηνής, δεν βαυκαλίζεται αναμασώντας τα πεπαλαιωμένα αδιέξοδα.
Η Χρύσα Καψούλη είναι γνώστις του θεάτρου κι επίμονη σκηνοθέτις, με άπειρες γνώσεις, δυνατότητες κι εξελικτική πορεία ξεκάθαρη μέσα στο χρόνο. Ανέδειξε το σκηνικό ποίημα του Τσιμάρα Τζανάτου σε σύγχρονη σκηνική ποιητική συν-οδεία πρωταγωνιστών της υποκριτικής τέχνης.
Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Ηθοποιοί που θα μπορούσαν να σταθούν σε όλα τα θέατρα του κόσμου: Γεράσιμος Μιχελής (ο Χ), Λευτέρης Παπακώστας (o Ψ), Βάλια Παπαχρήστου (η Δεσποινίς Δυστυχία), Νάνα Παπαδάκη (η Μητέρα), Μαίρη Νάνου(η Γιαγιά), Νίκος Παντελίδης (ο Αρχισυντάκτης), Σπύρος Μπέτσης (Άνδρας)
Όσο για τους καλλιτεχνικούς συντελεστές, ήταν οι καλύτεροι που θα μπορούσαν να ντύσουν με παραγλωσσικούς κώδικες αυτό το σκηνικό ποίημα. Ας τους μνημονεύσουμε για του δικαίου τον λόγο:
Σκηνικά Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Visual Art: COM.ODD.OR
Μουσική: Μιχάλης Τσίχλης
Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Σπύρος Μπέτσης, Κατερίνα Παρισσινού
Επικοινωνία – ΜΜΕ: Αγλαΐα Παγώνα
Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης
Όσο για την παραγωγή, επαγγελματική και άψογη, με λιτά μέσα κι αφαιρετικώς αναδιασπώμενα σκηνικά κατάφερε να εικονοποιήσει έναν λόγο κρουστό κι ουχί ευκόλως προσβάσιμο για τον μέσο θεατή, ηδονικόν όμως για τον επαρκή και πολύπειρο θεατή. Συγχαρητήρια λοιπόν και σ’ αυτούς:
Οργάνωση παραγωγής: Άρης Σομπότης
Παραγωγή: Playroom, Dameblanche
Ιδανικός ο εκτυλισσόμενος χρόνος, αλλιώς θα κούραζε φρικτά. Διάρκεια: μόλις 80’.
Τι να πω; Εύχομαι αυτή η παράσταση να τύχει της προσοχής του ειδήμονος κοινού και να επαναληφθεί και το ερχόμενο φθινόπωρο.
Με τις ευλογίες μου,
Κωνσταντίνος Μπούρας
Γράφειν 